یکی از نکاتی که در ماجرای تحریم تنباکو از آن غفلت شده، مسئله ورود مبلغان مسیحی به ایران توسط شرکت رژی می باشد و به گفته شاگردان مرحوم میرزای شیرازی، دلیل اصلی مرحوم میرزا برای صدور آن فتوای تاریخی همین مسئله بود.
بنابر نقل تاریخ پس از آنکه شرکت رژی حدود ۲۰۰ هزار نفر از اتباع دولت بریتانیا و مستعمرات آن را به عنوان کارکنان شرکت به ایران آورد و به شهرهای مختلف فرستاد، زنگ هشدار برای ایرانیان به صدا درآمد. چرا که با حضور آنها در حدود ۱۰۰ هزار مبلغ مسیحی وارد ایران شدند و ضمن بنای کلیسا در مناطق مختلف، دختران ایرانی را نیز به امور پرستاری در بیمارستان‌ها و بی‌حجابی واداشتند. در تهران و اکثر شهرها مراکز فساد برپا کردند و کافه‌هایی با انواع وسایل قمار و رقص‌های محلی و مشروبات الکی پدید آوردند.
زیرکی مرحوم میرزا در صدور فتوا :
نکته بسیار مهم دیگری که در این فتوای تاریخی وجود دارد این است که در این فتوای عالمانه، استعمال تنباکو تحریم نشده، بلکه مرحوم میرزا از عامل بازدارنده ای بالاتر از حرمت استفاده کرده اند و فرموده اند: که استعمال تنباکو به هر روشی که باشد در حکم مبارزه با امام زمان علیه السلام است!!
این عامل برای مردم بسیار کوبنده تر از بحث حرمت بود چرا که در همان تاریخ و پیش و پس از آن عده زیادی به انجام حرمات الهی دچار بودند اما بحث مبارزه با امام زمان علیه السلام چنان مهم و کوبنده بود که ظرف چند روز تمام مردم ایران، حتی افراد لاابالی هم از استعمال تنباکو خودداری کردند!!
شیعه و سنی نقل کرده اند که پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: شفاعتی لأهل الکبائر من امتی، یعنی شفاعت من برای گناهکاران امت است آن هم گناهان کبیره!
اما واضح و پیداست که شرط این شفاعت عظیم، ماندن در امت پیامبر صلی الله علیه و آله است تا روز قیامت؛ و چگونه می شود کسی با امام زمان علیه السلام محاربه کند و در زمره امت پیامبر هم باقی بماند؟
اینجاست که بار دیگر بدانیم و با تمام وجود لمس کنیم که ارزش و اهمیت و بازدارندگی اعتقادات، بسیار بسیار بالاتر از احکام و اخلاق است و بی دلیل نیست که اعتقادات را فقه اکبر نامیده اند!!
یکی از کتابهایی که به خوبی در این باره نوشته، کتاب تاریخ دخانیه، تالیف شخ حسن کربلایی، شاگرد خود مرحوم میرزای شیرازی می باشد.
برای اطلاعات بیشتر : شیخ حسن کربلایی،تاریخ دخانیه، صص ۱۰۴ ـ ۱۰۸